Scheermes

Een scheermes is dit. Dat weet ik nog wel uit mijn jeugd. Mijn zus en ik moesten naar de kapper toe, op Roodeschool. Ik was toen 8 jaar.

Wij gingen stoepje op en deden de deur open. Dan klingelde de bel en kwam die kapper d’r aan. Een heel oude man was dat en hij liep heel moeilijk. Mochten we in zo’n grote zwarte stoel zitten. Dan hadden we de spiegel d’r voor. En stond hij achter ons, hè? Kreeg je ’n schort om. Nou en dan begon hij.

Vreselijk! Alles werd met de knipscheer uitgedund. Ha, ha, ha! En dan die ellendige messen! Dacht ik: oei die snijdt me! Nou, ging altied goed. Hij had er ook een schaar bij. En dat werd heel kort, hè? Pfff!

Je kon geen wensen uitspreken, nee nee! Hij ging z’n gang. En dan kwam je d’r heel kort vandaan. Net zo’n geplukte kip. Och, verschrikkelijk als ik daar nog aan denk. Oooooh, alles stond rechtop! Zat geen model in. Was erg, hoor!

Die kapper ging altijd hoesten en rochelen. Spetters vlogen ons in gezicht. Oooh ik vond ’t zo’n vies mannetje. Brrr! We zijn er zeker vier, vijf keer geweest. Ik zei tegen m’n moeder: ‘k ga er niet weer heen. Er was nog een kapper meer op Roodeschool. Dus toen gingen we daar heen. En dat was net zoiets.

In die tijd zag je niet één met lange haren. Meisjes ook, allemaal kort. Waarom dat was? Ja, konden ze lekker schoon houden, denk ik. Lang haar heb ik als kind niet gehad. Nee, nooit.