Snijbonenmolen

Mijn grootmoeder en grootvader, die hadden zo’n snijbonenmolen. En daar werd hij nog gebruikt. Zo heb ik dat ook gezien.

Als zij de bonen verwerkt hadden, dan werd hij uitgeleend aan familieleden. Dus wij hebben het thuis ook gedaan. Mijn moeder was daar ook mee bezig met haar dienstmeisje. Om daar bonen in te verwerken. Dat was een hele happening. Er kwamen dan twee, drie zakken snijbonen van de kweker. Die werden in het schuurtje uitgestort en dat moest dan verwerkt worden.

Het bonenmolentje werd vastgezet op een tafeltje, met een hele grote ton erbij. Met een Keulse pot erbij waar het spul later weer in kwam, met zout. De bonen werden dus tot ingezouten snijbonen verwerkt.

Zo ging dat niet alleen bij ons. Er waren natuurlijk meer mensen in het dorp die zo’n molentje wilden gebruiken maar er niet zelf één hadden. Die kregen van opa en oma ook toestemming om het molentje even te gebruiken. Maar het gebeurde vaak dat ze ‘m niet meer terug brachten. Dan wist je niet meer waar hij was. En zo ging hij van de een naar de ander. Aan het einde van de herfst kwam hij weer boven water. Of je moest hem volgend jaar een keer ophalen.

Dat waren de herinneringen die ik aan de snijmolen had. Het was iets wat vaak in september gebeurde. Dan was er veel actie in huis, als je uit school kwam. Dat blijft in de herinnering zitten.