Wildschaiter

t Palingbootje, de wildschaiter, dai wer bruukt veur op oal te vissen. Mit foeken. Op t Raitdaip en loater ok op t Lauwersmeer. Mien pa had vrouger ok een wildschaiter, net zo ain as dizze.

Dit is de bun van de wildschaiter: een verzoamelploats veur de vis en de oal wat vongen wer. Der stun wotter ien. Goaten underien. En as je voaren den stroomt dat ok. En den hol je de vis en oal der levend ien en zo. En as je terug bennen in de hoaven, den schep je t der oet. Met n schepnetje. Dus dat gebeurde bie ons ok.

En de wildschaiter, de noam zegt het al, dai wer ok bruukt om op wild te schaiten. Ainden, wotterwild, In de ruumste zin van het woord.

Je hebt in Zoltkamp twai,(of twij) dij hadden n kanongeweer. Dat was n groot geweer met een grode loop, wel vaaier meter. Doar wer alles ien stopt wat mor schaiten wil. Schroeven, moeren, bolten en spiekers derien. Er wer kruud in stopt en hou meer kruud, hou verder ast er vort kommen. Ze hadden nog nooit heurd van vaaileghaid of zo.

As der n groep ainden was, dan wer der hail rusteg hèn voaren. Dan wer der
haileveul schoten en netuurlek haileveul ging mis of aanschoten. Mor as der honderd ainden zaten dan werden der wel twinteg schoten of zo.

Ze hadden t kanongeweer mit touwen vast, om t mastbankje tou. Want as ze schoten, din vloog der achteruut, overboord. Dat kon nait. Dus most hom vastholden. En as ze den schoten, vloog boot ook wel tien meter achteruut. ’Zo ain knal kwam dan.